هنگامی که یک سانحه هوایی رخ می دهد و هواپیمایی سقوط می کند نام جعبه سیاه هواپیما بر سر زبان ها می افتد. همگی تا حدودی می دانیم که این جعبه سیاه حاوی اطلاعاتی است که نشان می دهد حادثه چگونه اتفاق افتاده است.

جعبه ضبط اطلاعات پرواز (Flight Data Recorder) و جعبه ضبط صدای خدمه پرواز (Cockpit Voice Recorder) که به FDR و CVR معروفند.

به دنبال سقوط غیر منتظره هواپیمایی در کوئینزلند در سال ۱۹۶۰، استرالیا اولین کشوری بود که در سال ۱۹۶۷، استفاده از جعبه سیاه را اجباری کرد.

دیوید وارن به عنوان یک شیمیدان در لابراتوار هوانوردی ملبورن کار می کرد. به دنبال سقوط فاجعه آمیز چند هواپیمای تندرو در سال ۱۹۵۲  امکان ضبط صداها را به نحوی که بعد از سقوط قابل بازیافت باشند، بررسی کرد.یکی از مقامات صنعت هوانوردی انگلیسی به اختراع او علاقه زیادی پیدا کرد. و سبب شد وارن و همکارانش را برای بهبود کار دستگاه و جاسازی آن در محفظه ای ضد ضربه و مقاوم در برابر آتش و حرارت، به انگلستان دعوت کرد.

علت نامگذاری جعبه سیاه به دلیل محرمانه بودن اطلاعات آنها می باشد. رنگ نارنجی آنها به دلیل این است که امکان یافتن سریع آن در طبیعت (که رنگ نارنجی در طبیعت کم یافت می شود) فراهم باشد. همچنین دستگاه باید در برابر له شدگی، شکستگی، گرمای شدید و نفوذ آب و رطوبت مقاوم باشد.و پارامترهای پروازی از قبیل سرعت، ارتفاع، دمای موتور، فشار، جهت های هواپیما و چگونگی هدایت آن در جعبه سیاه ضبط گردد.

جعبه سیاه هواپیما طوری ساخته می شود که حداکثر مقاومت و استحکام را در برابر آسیب داشته باشد. با این حال باز هم احتیاط های لازم لحاظ می شود و این جعبه را در جایی مطمئن قرار می دهند. برای محافظت بیشتر از جعبه سیاه آن را معمولا در قسمت دم هواپیما و بخش انتهایی قرار می دهند. که در صورت بروز سانحه هوایی قسمت عقب هواپیما آسیب کمتری می بیند و در صورت بروز آتش سوزی بخش عقب هواپیما آخر از همه دچار حریق می شود.

 اطلاعات ثبت شده در جعبه سیاه از اهمیتی حیاتی برخوردار است. به همین دلیل برای محافظت اطلاعات موجود در حافظه، جعبه سیاه را با لایه نازکی از آلومینیوم و ۱ اینچ (حدود ۳ سانتیمتر) لایه عایق محافظ در برابر حرارت می پوشانند؛ بعد روکشی از جنس فولاد ضدزنگ یا تیتانیوم که در برابر خوردگی و پوسیدگی مقاوم است دور آن می کشند. به این ترتیب جعبه ای بسیار مقاوم ساخته می شود که در برابر هرگونه حادثه و انفجار مقاوم بوده و آسیبی به آن نمی رسد.

جعبه سیاه باید در برابر نیروی گرانش ۳۴۰۰، که معادل سرعتی حدود ۳۱۰ مایل در ساعت (mph) است مقاوم باشد و هیچ گونه آسیبی به آن نرسد. یعنی اگر در طول حادثه با شتابی بسیار زیاد به بیرون پرتاب شود نیز اتفاقی برای آن نمی افتد.

جعبه سیاه هواپیما همچنین تا یک ساعت می تواند در برابر گرمای ۲۰۰۰  فارنهایت (۱۰۹۳ درجه سلسیوس) دوام بیاورد. در عمق بیست هزار فوتی نیز این جعبه قادر است به کارکرد خود ادامه دهد و تا مدت ۳۰ روز هر ثانیه سیگنالی را منتشر کند. این سیگنال توسط گوش انسان شنیده نمی شود، اما به راحتی توسط رادار و سونار زیردریایی شناسایی می شود. این بخش از جعبه سیاه با باطری کار می کند و عمر مفید باطری آن تا ۶ سال است!